Kiedy L. skończyła 1 rok i zaczęła chodzić, nasz świat wywrócił się do góry nogami. Jest to przesłodkie, tryskające radością, uczuciowe dziecko. Jest to też wcielony „Denis rozrabiaka”, dziecko, które nie potrzebuje zbyt dużo snu, które jest wszędzie, które nie przestaje mówić i generalnie chce być zawsze w centrum uwagi. Szczególnie mojej. Trudno mi było przestawić się z spokojnej i ułożonej A. na rozbrykaną, biegającą i niczego się nie bojącą L. Musiałam nabrać dystansu. Kiedy myślałam, że jest już Ok, że już ogarniam obie dziewczyny, wybrałam się z nimi na spacer, plac zabaw, na zakupy, itp… Niestety wielokrotnie kończyło się to fiaskiem. Krzyk, płacz, każda chce coś innego, każda oczekuje tyle samo uwagi i każda jednocześnie chce iść w inną stronę. Tym sposobem wróciłam do punktu wyjścia z myślami: jak się rozdwoić, jak to ogarnąć. Wtedy przyszedł czas urlopu. Wyjeżdżamy. Kierunek północ. A1, Obwodnica Trójmiasta, Rumia, Reda, Puck, Władysławowo… już prawie. Po czym dziewczyny się budzą. L. zaczyna krzyczeć, że chce wyjść z fotelika, z samochodu. Do znudzenia śpiewam jej ulubione piosenki, opowiadam te same wierszyki. Nagle robi się ciemno. Trzask. Pada deszcz. Burza. Myśli się kłębią, co będziemy robić z dziećmi nad morzem w taką pogodę. Jesteśmy na miejscu. Zza chmur wyszło słońce. Usiedliśmy na rozgrzanym piasku, wsłuchaliśmy się w szum wody, zanurzyliśmy nogi w wodzie… zakopaliśmy w piasku… całe złe chwile przeminęły z wiatrem. To był dobry czas, czas spędzony na Helu.
0 komentarze:
Prześlij komentarz